Capoeira- gra popularna w Polsce, a tak przemilczana

A. się na mnie obraził, powiedział że już nigdy nie będzie ze mną grał w angolę. Że grając z nim bezustannie go nakręcam do bardziej agresywnej gry. Kopiemy się po twarzach, on jest potem zdenerwowany i ma cały dzień zepsuty. Może mu to przejdzie- nie wiem. Nie robię tego specjalnie, a kopy kontroluję by nikomu nic nie zrobić.

Dziwne. Czasem chodzę na regional, gdzie są kolesie którzy jak grają to w ogóle nie kontrolują swoich ruchów. Ja staram się tak grać by zatrzymać nogę nim walnę w czyjś pysk, oni walą jak cepem. Raz jak byłem mocno przeziębiony też polazłem na trening, mimo że człowiek wtedy ma problemy z koncentracją. Oczywiście grałem z takim kolesiem który już na dzieńdobry przywalił mi strzała z nogi w czapę którego nie uniknąłem. Teraz staram się rzadziej grać gdy jestem mocno chory.

No tak, czasem jak się gra to można nieco nakręcić agresji, ktoś kogoś kopnie, ty chcesz oddać i zaczyna się napieprzanka. Trzeba się mocno kontrolować by nie sprowokować kogoś dużo lepszego od siebie. Moje ziomy tłumaczą mi że nie ma sensu grać szybko, skoro nawet w wolnej grze przeciwnik może nas wywrócić, zapędzić w pułapkę. Agnieszka czasem opowiada o swojej strategii- gra spokojnie, powoli, czekając aż przeciwnik się odsłoni. Zapuszcza go w różne pułapki. Jest jedną z tych kobiet w capoeirze, które często rozwalają facetów.





Są różne style capoeiry. Jest powolny styl zwany angola (najbardziej tradycyjny, lubią go osoby starsze wiekiem), jest regional (taki dość szybki), jest bengela (średnioszybka), jest też pewien bardzo szybki styl którego nazwy nie umiem poprawnie napisać, micinio czy jakoś tak. Są różne szkoły- niektóre bardzo sportowe, w których liczy się współzawodnictwo i nakręcanie agresywnej gry, gdzie ludzie grają sztywno. Inne są bardzo alternatywne, w których liczy się zabawa i przyjemność, a agresja jest źle widziana.

W Polsce capoeirę trenuje się od 1995 roku, kiedy to grupka osób zaczyna ją trenować w Dąbrowie Górniczej. Pierwsze warsztaty zorganizowano dopiero w 1998 roku. Ja z capoeirą zetknąłem się pierwszy raz na festiwalu w miasteczku nad rzeką Bóbr przed 5 laty. Gdy zjechała się autobusem lokalna ekipa capoeiry, wyglądali jak nie z tego świata. Kolorowo ubrani, zadowoleni w przeciwieństwie do reszty młodych ludzi żyjących w postkomunistycznym mieście- slumsie. Capoeira odniosła spory sukces w Polsce, dość dobrze przyjęła się wśród młodzieży z postkomunistycznych slamso- blokowisk i gett socjalnych kamienic.

fot. wikimedia

Posted by fufu on 03:44. Filed under capoeira . You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0